เรเนซองส์ยุโรปมีสังคมสิทธิพลเมืองที่เสรีกว่าไปสู่การรวมอุตสาหกรรมของวิธีการผลิตโดยมีแรงจูงใจในการประกอบกิจกรรมทางเศรษฐกิจโดยบุคคลใดก็ตาม. นโยบายเศรษฐกิจของรัฐบาลไทยจึงควรส่งเสริมการพัฒนา “เศรษฐกิจตลาด” กับ “เศรษฐกิจทุนนิยม” ไปพร้อม ๆ กัน ตรงนี้ต่างหากที่ไม่เคยมีรัฐบาลชุดไหนคิดทำอย่างจริงจัง. การคุ้มครองผู้บริโภคเกิดขึ้นเมื่อประชากรเต็มใจที่จะ “บริโภค” รับซื้อใช้สินค้าและบริการเกินกว่าที่ไม่ต้องการ ขับเคลื่อนด้วยแคมเปญโฆษณาที่เน้นคุณภาพที่ดีที่สุดของผลิตภัณฑ์ถัดไป. รัฐวิสาหกิจยุคใหม่มีการดำเนินงานที่แตกต่างกันอย่างมากเมื่อเทียบกับยุคทศวรรษ 1990. วิสาหกิจดังกล่าวมีขนาดใหญ่กว่ามาก แต่มีจำนวนน้อยกว่า, ประกอบไปด้วยวิสาหกิจภายใต้คลัสเตอร์ที่รัฐบาลกลางเรียกว่า “ภาคเศรษฐกิจยุทธศาสตร์” ซึ่งรวมถึงการธนาคาร, การเงิน, เหมืองแร่, พลังงาน, การขนส่ง, โทรคมนาคม และการสาธารณูปโภค. โดยเปรียบเทียบแล้วนั้น, วิสาหกิจระดับมณฑลและระดับเมืองนับพัน ดำเนินการอยู่ในเกือบทุกอุตสาหกรรม รวมถึงอุตสาหกรรมสารสนเทศ และ การออกแบบและผลิตยานยนต์. ณ ปี 2017, พรรคคอมมิวนิสต์ได้ปฏิเสธที่จะโอบรับและปรับใช้ตัวแบบเทมาเส็กของสิงคโปร์สำหรับกิจการรัฐวิสาหกิจของจีน, ด้วยว่ารัฐวิสาหกิจภายใต้ตัวแบบดังกล่าวดำเนินกิจการพาณิชย์เพื่อแสวงหากำไรสูงสุดเพียงอย่างเดียว. โดยเฉพาะอย่างยิ่งแล้ว, จีนรักษาไว้ซึ่งรัฐวิสาหกิจของส่วนกลางเพื่อแสวงหาผลสัมฤทธิ์ทางนโยบายอุตสาหกรรม ตลอดจนสนองนโยบายของชาติ.[18] ด้วยเหตุดังกล่าว การปฏิรูปในช่วงหลังจึงตั้งวัตถุประสงค์เพื่อเพิ่มความสามารถในการทำกำไร และเพื่อปลดหนี้, รัฐบาลได้มีรายงานว่าผลกำไรของรัฐวิสาหกิจของส่วนกลาง เพิ่มขึ้นกว่า 15.2% ในปี 2017. [2] รังสรรค์ ธนะพรพันธุ์, ‘เศรษฐศาสตร์รัฐธรรมนูญ บทวิเคราะห์รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2540’ […]