นอกจากนั้น กรุงเทพฯ กะบ่แม่นศูนย์กลางที่ต้องอยู่ในควมนึกคึดตลอด บัก “ป่อง” ลูกผู้ใหญ่บ้าน จบบริหารธุรกิจมาแต่กรุงเทพฯ เว้าแต่ภาษาไทย สุดท้ายกะยังนับเป็นส่วนหนึ่งของสังคมไทบ้าน เถิงแม้ว่าสิขาดๆ เกิ้นๆ คื่อค่นบ่พอ ที่บ่เห็นแนวสิประสบควมสำเร็จได้อี้หลี แต่หนังกะบ่ได้เฮ็ดให้ “ป่อง” เป็นขั้วตรงข้ามของพระเอก และที่แน่นอนกะคือ “ป่อง” บ่คึดอยากหลบกั๋บไป้หาผู้สาวคน กทม. คือจั่งศรีสะเกษนี่ สำเนียงซึ่งเกิดแต่ลูกหลานคนกวยคนส่วยมาหัดเว้าลาว กะบ่ได้ถืกเชิดชูเป็นเอกลักษณ์ของจังหวัด ในเมื่อบัดนี้มีอะควอเรียมแสดงปลานานาพันธุ์สุดบรรเจิดมาแล้ว ควมหลากหลายทางเครือญาติชาติพันธุ์ ส่วย ลาว เขมร เยอ ดั่งเดิ้ม กะบ่ได้เป็นจุดขายท่ใด๋แล้ว คือกันกับผามออีแดงกะเขาพระวิหาร ยามนี้ผู้ใด๋ไปเที่ยวผามออีแดง กะบ่ได้ไปเบิ่งของโบราณท่กับไปสัมผัสควมงามอันลอยล่องของทะเลหมอกแล้วหละเนาะ. เซียงเป็นคนสุดท้ายที่พอจะได้ทำพิธีถอดจิตให้ก่อนตาย สุดท้ายทุกอย่างมีเวลาของมัน มันคือธรรมชาติของความจริง ทุกคนเรียนรู้และเข้าใจการยื้อและการเสียคนที่รักจากไป.